Wie zal het zeggen?

Ah neen, onderweg naar de stelplaats van de vliegende koetsen waren allen dezelfde mening toegedaan. Het was een mooie queeste geweest waar ze tevreden op konden terugblikken. Vorig jaar hadden de 12 dappere riddertjes zich voor het eerst verenigd in de zoektocht naar het Witte Hert. (Over het hoe en waarom van die expeditie lees je hier alles). Het was een tocht geworden om nooit meer te vergeten vanuit het land van de Angelen en de Saksen tot diep in het Heilig Roomse Rijk. Dit jaar hadden beraadslagingen op de Olympos de riddertjes opnieuw verenigd in een al even heroïsche queeste langs vele Griekse eilanden.

Hadden zij Atlantis daadwerkelijk gevonden? Wie zal het zeggen… Maar soms is de weg ergens naartoe de bestemming, soms is de zoektocht belangrijker dan de vondst. De machtige restanten van langvervlogen tijden die ze op Delos, Naxos en Oud-Thera hadden bewonderd, de idyllische witgekalkte huisjes met felgekleurde ramen en deuren die ze tussen de olijfboomgaarden hadden gezien, de rijkelijke gastronomische geneugten die ze ter ere van Dionysos hadden genuttigd. Dit alles was misschien wel belangrijker dan Atlantis zelf, want geef toe: als we niet weten waar het is, dan hebben we er toch geen last van?

Stiekem waren de riddertjes Poseidon dus wel dankbaar omdat hij hen op pad had gestuurd. Snel bedachten ze zich dat ze maar beter ook Apollo, Demeter, Zeus, Hermes en alle andere goden die hen hadden geholpen dankbaar konden zijn. Wie weet waar ze volgend jaar anders terecht zouden komen. Wie weet? Misschien zint ergens op deze aarde of daarbuiten of in de godenwereld van één of andere cultus alweer iemand op een nieuwe opdracht voor deze troep van twaalf onverschrokken strijders. Wie weet leest u het dan wel weer mee. Wie weet…