Een pauselijke missie

De enige weg is omhoog

Een mistroostige dag zou perfect passen bij de stemming van de ridderschare, toen ze ontwaakten in wat eigenlijk een grote val was. Voor hen een Frans leger, achter hen een opdringerige paus en rond hen het festival van de slechte smaak. Maar dit is de Azuurkust, en daar doet men niet aan regendagen. Zoals tevoren straalde de zon en warmde de stad op tot kookpunt. Vandaag hadden de riddertjes slechts een doel: weg van de kust, naar Avignon.

Het wordt een weg naar Avignon over de bergen...
Het wordt een weg naar Avignon over de bergen…

Maar, zoals het steeds gaat wanneer de nood het hoogst is, komt een ongeluk nooit alleen. Allez, ik bedoel, is de redding nabij. Vanuit Nice vertrok immers een koetsenweg, slechts door weinigen gekend, die niet rond, maar over de afschrikwekkende rotsen die de stad omringde, ging. Enthousiast – en veel te vroeg – gingen ze naar de terminus van de lijn.

Even de koets bewaken voor het vertrek. Je weet maar nooit!
Even de koets bewaken voor het vertrek. Je weet maar nooit!

Aarzelend, maar zeker, trok de koets zich omhoog. Eerst nog gezapig langs de Var, die volgens een (niet zo) snuggere ridder toch wel op zijn breedst gebouwd was (er stond niet veel water in), maar al snel geperst tussen de steile rotswanden en de steeds smaller wordende rivier, naast, boven en onder de al even geperste weg. De vergezichten waren schitterend, de burchten dreigend (maar slapend, want niemand hield de ridders tegen) en de haltes memorabel. Berg na berg, rots na rots, stop na stop ging het verder van de val van Nice, achter de rug van het wachtende Franse leger, naar Avignon.

In het stadje Digne was onlangs de lokale paardenrace langsgereden
In het stadje Digne was onlangs de lokale paardenrace langsgereden

Maar mooie liedjes duren niet lang. Drie luttele uren na het vertrek kwam de trein tot een stop. Niet omdat de Fransen de omtrekkende beweging van de ridders gezien hadden (daarvoor was het te warm), maar omdat de spoorlijn eindigde. En ze waren nog niet in Avignon, zoveel was duidelijk. In het kleine “wandelparadijs” Digne-les-Bains, waar naar het schijnt ooit eens een lokale paardenrace vertrokken is, vonden de ridders een slaapplaats voor de nacht en een bete broods voor de avond. Morgen zouden ze hier nog blijven, om zeker te zijn dat geen Fransman hen had zien vertrekken, en dan zou het verder gaan, naar de verfoeilijke stad Avignon.

Bon, nous sommes ici, je pense, et maintenant?
Bon, nous sommes ici, je pense, et maintenant?

2 gedachten over “De enige weg is omhoog

  • Annemie Vandamme

    Weer helemaal bijgelezen na een weekendje Berlijn. Heerlijk om de avonturen te volgen, ben benieuwd wat er nog allemaal staat te gebeuren met de ridders!

    Groetjes

    Beantwoorden
    • Pieter De Praetere

      Hazo Berlijn! Misschien landen we daar ook nog wel eens … Maar toch niet dit jaar! Fijn om te horen dat de blog bevalt!

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *