Naar de kust

Pavia bleek, na een verkwikkende nachtrust, nog steeds een goede uitvalsbasis op weg naar de Ligurische kust. De stad werd duidelijk goed onderhouden en goed bewaakt, met zijn vele torens en zijn vele kerken met hun belangrijke relieken. Ja, want ook het geestelijk welzijn is belangrijk, zo leert ons De civitate Dei. Pavia had slechts een probleem. Of beter, twee. Het eerste probleem was de overdaad aan muggen. Maar wat wil je, met zo’n rivier. Het andere probleem was dat er toch wel weinig treinen voor ridderscharen naar Genova reden. Maar dat kan natuurlijk verholpen worden met wat planning.

En wie beter om planning in de war te sturen dan wat lokale edelen? Des morgens diende zich in de herberg een bode aan van de lokale potentaten, de Visconti’s, heersers van Milano. Zij nodigden hen uit eens hun kasteel (de buitenkant – men nodigt geen gewapende ridders in zijn kasteel uit) te komen bekijken, opdat ze zodanig onder de indruk zouden zijn dat ze het uit hun hoofd zouden laten bezittingen van de Visconti’s te beschadigen.

Dit, overbodig te zeggen, had geen effect. De ridders hadden wel wat indrukwekkenders gezien op hun reis door de Habsburgse erflanden. Zonder dralen ging het dan verder naar Genova, de grote havenstad aan de Ligurische golf. De foerier, die reeds vooruitgesneld was, had al een herberg vastgelegd op wandelafstand van het station. Helaas heeft Genova meerdere stations, maar gelukkig had iedereen het over hetzelfde station.

En voor het eerst sedert de ijlbode van de Heilige Vader hadden de ridders tijd. Zijne Heiligheid zou immers pas de volgende dag per galei in de haven arriveren, en dus hadden de ridders vandaag vrij. Nu wil het toeval dat de rijke reders van Genua een menagerie hadden gebouwd in de haven waarin zij alle exotische vissen (het blijven zeevaarders) die zij op hun vele tochten waren tegengekomen (soms zelfs letterlijk, wanneer één hunner vaartuigen zonk). Deze menagerie trok bezoekers van Cathay tot Timboektoe(toe), en dus wilden de ridders dit wonder der natuur ook wel eens zien.

Diverse uren later waren zij erdoor, en enkelen hadden door het zien van al dat exotisch (niet altijd warm – er waren zwemmende vogels in de koude) toch wel wat zin gekregen de zeven wereldzeeën te verkennen. Maar dat zal voor een volgende keer zijn, want nu was het hun taak de versterkingen van Genova eens te bekijken – men weet immers nooit.

Trouw kweten ze zich van hun taak, en de volledige benedenstad (letterlijk) werd verkend. En omdat het hier Italia is, kon er lang verkend worden, want eethuizen gaan slechts open wanneer men in Noordelijk Europa al aan het dessert zit. Gelukkig kan men hier goed koken, of toch beter dan de soldatenkantine in de fiere stede. Na een copieuze – lange – maaltijd begaven ze zich dan ook goedgevuld naar de herberg, alwaar de halfzachte bedden wachtten.