In hogere sferen
Vanuit Vigo ging het plots zeer snel, want ook Spanjaarden weten wat haast is wanneer het nodig is, al vinden zij het niet vaak nodig. Alras ging het door bergen en dalen naar de schitterende stad Santiago, met op zijn toppunt de met sierlijke ornamenten getooide kathedraal, parel van de katholieke wereld.
Nederig kwamen ze de stad binnen, langs één van de talloze wegen met trappen uitgesleten door ontelbare pelgrims die hier hoopten hun zielenheil te vinden. Uiteraard ging het bergop, maar dit werd meer dan goedgemaakt door de gezellige straatjes, de fraaie gebouwen en de kerken op iedere straathoek, om nog niet te spreken van het majestueuze stadspark, vanwaar de edele ridders een postkaartzicht hadden over de stad.
Na het versterken van de innerlijke mens en een helaas korte nacht popelden ze dan ook om de stad tot in haar diepste details te leren kennen. Omdat sommigen vonden dat het nu wel lang genoeg had geduurd, gingen ze eerst naar de kathedraal, die weliswaar een geweldige voorgevel had, maar binnenin nogal aandeed als de buitenkant van het welbekende Justitiepaleis: men was hetzij de kerk, hetzij de stellingen, aan het restaureren. Dat moet natuurlijk ook gebeuren.
Met een aantal copieuze maaltijden en een niet onaardige hoeveelheid drank werd ook het fysieke welzijn niet vergeten, want hoewel ze niet officieel de tocht hadden gemaakt, vonden onze ridders zonder uitzondering dat zij ook veel gewandeld en gestapt hadden. Tenslotte waren ze te voet vertrokken in het Graafschap Vlaanderen en eveneens te voet aangekomen in Santiago!
Helaas, mooie liedjes duren niet lang, en het begon zelfs wat af te koelen. De tocht naar het noorden is ver, en nu het doel bereikt is, rest niets anders dan om te keren en, met hier en daar een bezienswaardige omweg, huiswaarts te gaan.
