Naar het Rijk

Zagreb is een mooie stad. Als het niet regent. En als er iets (anders dan de zoo – die er best mag wezen) open is. Kortom, vandaag was Zagreb een mooie stad. Na een verkwikkende nachtrust en een ietwat karig ontbijt bleef er nog net genoeg tijd over om even de stad te verkennen (een goed aanvoerder kent de zwaktes van mogelijke tegenstanders).

Veel tijd hadden ze dus niet, want al voor het middaguur begaven ze zich naar het station, alwaar, zo was hen beloofd, ijzeren paardenkoetsen zouden staan te wachten om hen gezwind naar Carniola (en niet Carinthië, zoals een chroniqueur per abuis beweerde) te brengen. En hoewel ze het al niet meer verwachtten bleek die koets inderdaad te rijden, op tijd, maar wel overvol (een rijdende ijzeren koets, zo’n evenement mag men toch niet missen).

Na een lange, warme doch adembenemend mooie rit kwam de heerschaar aan in Ljubljana, en voor het eerst sedert hun vertrek uit het graafschap Henegouwen zetten ze voet op Keizerlijke bodem. En meteen werden ze goed ontvangen door de keizerlijke afgevaardigden, die hen goed bier voorzetten (het water bleek van mindere kwaliteit en nogal duur). Na een korte vergadering in het kasteel, dat al sedert de Hallstattperiode uitkeek over de stad, gingen ze naar de bisschop en de stadsvoogd om hen te bewegen zich bij de Kruistochten aan te sluiten.

Er was niet veel animo. Men wenste zich niet in te laten met avontuurtjes van Franse parvenu’s zonder een volmondig oui van de Heilig Roomse Keizer, en die leek eerder geneigd te zijn tot een nein. De ridders zouden dus verder moeten trekken, naar het noorden, naar het hartland van het Rijk. En daarvoor zouden ze vroeg moeten vertrekken …