Over de gedane zaken in Gdansk
Je kan dan wel op audiëntie mogen (of moeten) komen, dat wil niet zeggen dat je daar zomaar naartoe kan gaan. Nee, je moet voorbereid zijn! Op zijn minst hoor je te weten waar je bent, wat hier gebeurd is en waarom deze stad zo’n belang heeft voor de Europese geschiedenis. Dus namen onze ridders een dag of twee vrij om stad Gdansk grondig te verkennen, zowel binnen als buiten.
We zagen meteen dat deze stad geen verzameling mistroostige hutjes aan een stinkende zij-arm van één of andere treurige rivier was. Nee, het was en is een bruisende stad waar gevels en kerken (waaronder een werkelijk giganteske kathedraal) getuigden van de enorme rijkdom die vergaard werd door de scherpzinnige handelaars uit de stad. Zowel in het majestueuze Duitse deel als in het ietwat bescheidenere Slavische deel liepen we van het ene monument naar het andere; en in de zeer talrijke verkoopsstalletjes konden we meteen wat van deze “real genuine Polish fabrikat” koopwaar meenemen (mits uiteraard te betalen in klinkende munt – euro of zloty, daar keek men niet naar). Vooral het amberkleurige barnsteen (“real genuine”) bleek zeer in trek.
Het is (of was) helaas niet altijd peis en vree in deze mooie stad. Halverwege de twintigste eeuw begon één van de donkerste episodes uit de geschiedenis van de Gdansk – of moeten we zeggen Danzig? – en van de wereld. In het voor middeleeuwse ridders bijzonder moderne museum over de donkere jaren 30 en 40 zorgde een schier eindeloze opeenvolging van zalen en artefacten voor een niet mis te verstane uitleg. Maar de stad was nog niet aan het einde van zijn Latijn, want ook de daaropvolgende jaren waren niet meteen om naar uit te kijken. Op de indrukwekkende scheepswerf zagen we daarvan nog steeds de resten…
Maar laat ons op een positieve noot eindigen! In de gezellige smalle straatjes stopte het bruisende leven niet, en gesterkt door spijs en drank – en met de kennis opgedaan tijdens wandel- en vaartochten konden onze ridders dan toch eindelijk aanschuiven bij het diner met de stadsgroten. En wat ze daar bespraken blijft natuurlijk een geheim, maar men vertrok wel spoorslags de volgende dag naar het wilde westen …