Rond de Alpen
Vanuit Oneglia liggen twee wegen open naar Avignon. Of je trekt naar Torino, de oude Romeinse vesting met zijn universiteit, en dan over de Alpen, of je trekt rond de Alpen, via Nice. De Alpen, die hadden de riddertjes nu wel gezien, dus besloten ze om de kustweg verder te volgen richting het graafschap van de Provence. Volgens bepaalde bronnen zou het mogelijk zijn om aan de Imperum paarden te huren, waarmee ze een deel van de afstand konden afleggen. Helaas bleek de paardenhandelaar slechts het lokale Latijnse dialect (“Italiaans”) meester, en spraken de ridders uiteraard enkel Hooglatijn. Bovendien waren de paarden niet in al te beste staat. Het zou dus toch weer de koets worden.
En zo geschiedde. Van het ietwat onbekende Oneglia, via heuveltjes als daar zijn de Cipressa en Pogio naar het om onbekende redenen wereldberoemde San Remo, om te eindigen in het onbeduidende plaatsje Ventimiglia (lokaal aangeduid als XX miglia), waarvan zelfs de grootste pessimist dan wel optimist zich nooit zou kunnen voorstellen dat het ooit eens het nieuws zou halen. Hoewel het Heilig Roomse Rijk nooit verlaten werd, hadden sommige Frankische huurlingen besloten om bij binnenkomst van de Provence alle reizigers eens goed te controleren. Die Fransen permitteren zich wel iets, maar de riddertjes hadden uiteraard niets te verbergen.
Ook dit werd snel vergeten, want het ene na het andere mooie vergezicht (over een zee kan men ver kijken – behalve in Belgica) ontplooide zich aan de ridderscharen. Men moest evenwel snel naar buiten kijken, want meestal duurde het slechts luttele seconden vooraleer de koets een volgende tunnel indook. Enkele riddertjes vonden het bijzonder flauw dat de ijzeren weg niet aangelegd werd rond de heuvel, maar erdoor. Moeilijk gaat tenslotte ook.
Via het prinsdom Monaco (enkel de linkerhelft van de koets) ging het verder tot aan de gezichtseinder (net voor een nieuwe tunnel) de parel van de Azuurkust schitterde: het schone Nice. Helaas bleek de schittering afkomstig van de – blijkbaar verplichte – koplampen van de vierwielige paardloze koetsen op de statige Promenade des Anglais, waardoor die zeer Belgisch aandeed (en niet positief). Het Franse gevoel (ook al was het de jure nog steeds Romaans) was al helemaal weg toen om een nietszeggende hoek een kerk volgens de ritus van Kiev opdook, die toch wel heel anders gebouwd was dan men gewend was.
Gelukkig was daar nog de oude binnenstad, alwaar men nog steeds de hongerigen spijsde en de dorstigen laafde. En hoewel de missie nog steeds boven alles stond, kregen de ridders toch iets mee van het douce-francegevoel. Hopelijk vallen ze niet ten prooi aan de zonde van de acedia…
