Teleurstelling in Siena

De riddertjes waren de volgende ochtend zo vroeg uit de veren dat de lokale herbergier geen ochtendspijzen voor hen had voorzien. Spijtig, maar het gezelschap zorgde er evenwel voor dat er toch iets te eten viel vooraleer de geplande tocht naar Siena aan te vatten.

Vanuit Firenze bleek Siena maar een boogscheut ver te zijn. Een voorbijganger opperde overigens dat de twee steden eigenlijk niet zo goed met elkaar bevriend waren en dat daar wel eens oorlog van zou kunnen komen… Oorlog, dat leek de riddertjes wel iets, maar nu waren ze toch vooral op zoek naar tante Mathilde.

Aangekomen in Siena werden ze meteen uitgedaagd door heel wat trappen, maar gezien de meeste van deze trappen zich automatisch als bij wonder naar boven bewogen, vormde dit niet het minste probleem. Boven in de stad zagen de riddertjes dat de dorpelingen een grote kerk wilden bouwen. Deze was echter nog niet afgewerkt een enkele ridders hadden er sterke twijfels bij of de kathedraal ooit volledig klaar zou raken.

Belangrijker echter was het paleis aan het Piazza del Campo. Daar hoopte men tante Mathilde van Toscane te ontmoeten. Vijf paasfeesten geleden had Hendrik IV – je weet wel, de keizer die deze veldtocht op gang had gebracht – namelijk bij Mathilde in haar paleis in Canossa geprobeerd om de brokken met de paus – Gregorius VII – te lijmen. Ondertussen was de relatie tussen paus en keizer echter weer heel brokkelig geworden, vandaar ook de keizerlijke veldtocht naar Rome. Maar voor wie zou tante Mathilde supporteren?

Hare grafelijke hoogheid hield audiëntie in de grote zaal van het stadspaleis, en beleefd als ze waren dienden de ridders zich aan. Zij werden echter onverwijld door twee (onvriendelijke) Italianen aan de porta gezet en hen werd een opgerold document ter hand gesteld. Enigszins uit het lood geslagen verzamelden ze op het plein en vroegen ze zich af of ze weer vergeten waren één of andere geldsom te overhandigen aan de inhalige Toscanen …

Edoch neen, het document bevatte een heel andere reden voor hun verwijdering. Gravin Mathilde wenste immers niets met het “klootjesvolk van de valse keizer” van doen te hebben. Voor haar was er alleen de paus en enkel de paus en zij wenste zich niet in te laten met zogenaamde keizers.

Een – voorwaar – duidelijk antwoord. Maar, wat nu gezongen? Naar Rome? In Toscane blijven? Om alles eens goed te overpeinzen besloten ze naar de dichtstbijzijnde grote, niet-vijandige, stad te trekken en daar bij een goede maaltijd eens de opties te bespreken. Kortom, op naar Arezzo!